Articles by Roos

Articles by Roos

• 
  9 december 2020

  Acne

  Acne, ook wel jeugdpuistjes genoemd, is een aandoening van de talgkliertjes in de huid van het gezicht, de rug, de schouders en de borst. De talgkliertjes bevinden zich in de haarzakjes en produceren talg (een soort vet) waarmee de huid zichzelf beschermt. Acne komt vooral voor tussen de leeftijd van 15 en 25 jaar. Onder invloed van geslachtshormonen neemt de productie van talg toe en wordt de samenstelling ervan dikker. Als er te veel talg wordt afgescheiden, kan de talg zich ophopen en kan de uitvoergang van de talgklier (de porie) verstopt raken. Deze talgophopingen worden mee-eters of comedonen genoemd. Er zijn oppervlakkige mee-eters (zwarte comedonen) en meer onderhuids gelegen mee-eters (witte comedonen).

  Daarnaast bevinden zich in de talgklieren allerlei bacteriën, die zich snel kunnen vermenigvuldigen en de talg kunnen omzetten in vetzuren. Als de talg zich blijft ophopen en het kliertje openscheurt, komen deze vetzuren in de aangrenzende huid terecht en veroorzaken een ontsteking. Hierdoor ontstaan puistjes. De invloed van geslachtshormonen komt ook tot uiting doordat acne vlak voor de menstruatie of tijdens de zwangerschap kan verergeren. Behalve geslachtshormonen (waaronder de pil!) kunnen ook andere geneesmiddelen aanleiding geven tot het ontstaan of verergeren van acne. De bekendste zijn corticosteroïden (prednison) en anti-epileptica (tegen vallende ziekte).

  Acne kan ook ontstaan door uitwendige factoren. Meestal gaat het om contact met stoffen die een verstopping van de talgklieren veroorzaken, zoals bepaalde cosmetica. Verder kunt u denken aan teer en aan olie- of chloorhoudende producten in bepaalde beroepen en industrieën. Daarnaast kunnen mechanische factoren (druk en wrijven) een bestaande acne verergeren. Voorbeelden hiervan zijn acne onder de kinband van een helm en op het voorhoofd onder een voorhoofdsband.

  Wat zijn de verschijnselen?

  Acne wordt gekenmerkt door het voorkomen van mee-eters, rode pukkels (papels) en puistjes (pustels). Betreft het een hevige ontsteking, dan ontstaan onderhuidse ontstekingen die na genezing lelijke littekens kunnen achterlaten. Het uitknijpen van puistjes of krabben werkt het ontstaan van ontstekingen in de hand.

  Een ernstige vorm van acne is acne conglobata, die voornamelijk bij mannen voorkomt en vaak tot lang na het 20e jaar blijft bestaan. De ontstekingen verlopen veel heviger dan bij de gewone acne, de acne vulgaris. De schouders, de rug en de borst zijn over het algemeen ernstiger aangedaan dan het gezicht. Kenmerkend zijn de grote onderhuidse knobbels en abcessen (met pus gevulde holten), die uiteindelijk genezen met achterlating van ontsierende littekens. Een andere variant is acne ectopica. Bij deze vorm zit de acne in de liezen en de oksels en raken ook de daar aanwezige zweetklieren ontstoken, waarvan men veel last kan hebben. Acne duurt meestal enkele jaren, maar gaat over het algemeen in de loop van de puberteit over.

  Hoe ziet de acne behandeling eruit?

  Acne kan niet echt worden genezen. Dat heeft te maken met de gevoeligheid van de talgkieren voor hormonen. Wel kan de aandoening met allerlei middelen worden onderdrukt, totdat uiteindelijk genezing optreedt. Een standaardbehandeling voor acne bestaat dan ook niet. Wanneer het voornamelijk om ontstekingsverschijnselen gaat, is de behandeling anders dan wanneer zich vooral mee-eters voordoen. De ernst van de aandoening, de klachten, maar ook de leeftijd en het geslacht bepalen welk anti-acnemiddel de voorkeur heeft. Omdat ook niet duidelijk is hoe men op de behandeling zal reageren en het enige tijd kan duren voordat een middel ‘aanslaat’, is acne een aandoening die maatwerk vereist.

  Wel is er een soort vaste volgorde, waarbij wordt begonnen met eenvoudige lokale middelen, zoals benzoylperoxide dat de talgklierproductie tegengaat en ook de ontstekings-reactie onderdrukt doordat het de groei van bacteriën remt. Behalve dat het de huid kan irriteren, kan benzoylperoxide soms leiden tot overgevoeligheid. Een alternatief is salicyl-zuur of vitamine-A-zuur. Deze stoffen maken de samenhang tussen de hoorncellen minder hecht. Ze worden als eerste keus beschouwd bij acne die voornamelijk bestaat uit mee-eters. Ook bij deze stoffen treedt nogal eens irritatie op, vooral in het begin van de behandeling. Daar moet je als het ware even doorheen. Zo nodig wordt de sterkte aangepast. Vitamine-A-zuur-crème kan ook worden afgewisseld met benzoylperoxide-gel, bijvoorbeeld benzoylperoxide ’s morgens en vitamine-A-zuur ’s avonds.

  Wanneer deze middelen onvoldoende effect hebben, worden meestal antibiotica voorgeschreven. Die kunnen in een crème of lotion worden toegepast of in de vorm van een pil-lenkuur. Antibiotica gaan wel de puistjes, maar niet de mee-eters tegen. Er zijn anticonceptiepillen op de markt die ook goed werken tegen acne, bijvoorbeeld Diane-35. Deze minipil moet wel heel trouw worden geslikt. Wat u moet weten, is dat de anticonceptieve werking van ‘de pil’ kan verminderen door het gelijktijdig gebruik van orale antibiotica, bijvoorbeeld tetracycline. Gedurende die tijd zullen daarom extra anticonceptieve maatregelen moeten worden genomen. Acne littekens zijn zeer goed te vervagen door gebruik te maken van een dermaroller.

  Als alle bovengenoemde maatregelen tekortschieten, is er nog één alternatief. Dat is behandeling met isotretinoïne-capsules (Roaccutane). Dit middel wordt echter alleen gebruikt bij uiterst hardnekkige en ernstige vormen van acne. Een groot bezwaar van isotretinoïne is dat vrouwen die zwanger zijn of proberen zwanger te worden, dit middel absoluut niet mogen gebruiken. Het kan tot ernstige aangeboren afwijkingen bij het kind leiden. Daarom zal altijd eerst een zwangerschapstest worden uitgevoerd. Roaccutane heeft ook nog andere bijwerkingen, zoals droge lippen, droge ogen en neus, huidschilfering, stijging van het vetgehalte in het bloed en lichte leverstoornissen. De werking is vaak echter zo goed dat velen dit ervoor overhebben.

  Wat kunt u zelf doen?

  Laat de huid zo veel mogelijk met rust. Uitknijpen van puistjes en mee-eters geeft meer kans op infecties, waardoor littekens kunnen ontstaan. Open comedonen kunnen voorzichtig met een comedonen-quetscher worden uitgedrukt, bij voorkeur door een huidtherapeut, want de comedonen kunnen hierdoor ontstoken raken. De ultraviolette stralen in zonlicht hebben over het algemeen een gunstige invloed op acne. In de zomer zijn jeugdpuistjes daarom meestal minder actief dan in de winter. Het effect van bruiningsapparaten is in het algemeen gering; ze worden vaak wel als prettig ervaren.

  Het is nooit bewezen dat bepaalde voedingsmiddelen, zoals chocolade, varkensvlees of patat, acne kunnen verergeren. Ook het tegendeel – dat deze middelen geen effect hebben – is niet aangetoond. Dieetmaatregelen worden dan ook niet aangeraden, maar worden zinvol geacht voor iedereen die denkt dat de acne hierop reageert. Evenmin is er enig verband met vitaminegebrek, slechte hygiëne, overmatige transpiratie, seks of stress. Probeer stoffen die in contact met de huid acne kunnen verergeren – zoals teer, minerale oliën en vetten, cosmetica – en corticosteroïden zo veel mogelijk te vermijden.

  door Roos

  Meer Lezen
• 
  9 december 2020

  CO2 laser

  Voor ‘laser-resurfacing’ wordt vooral gebruikgemaakt van C02 lasers. Het licht dat deze lasers produceren, wordt geabsorbeerd door water. Aangezien de huid voor circa 80% uit water bestaat, wordt de energie snel geabsorbeerd en blijft die beperkt tot de plaats waar men de laser op richt, mits de duur van de belichting kort is.

  De C02 laser wordt op twee manieren toegepast, gericht (gefocusseerd) of ongericht (gedefocusseerd). Met een gerichte straal kan men in bloedrijk weefsel snijden zonder dat het gaat bloeden. De bloedvaatjes die men met de laserstraal doorsnijdt, worden direct dichtgebrand. Gedefocusseerd kan de C02 laser theoretisch elk huidaandoening ‘verdampen’ of ‘verstuiven’. Op die manier worden C02-lasers vooral toegepast op de bovenste laag van de huid. De wondjes die hierdoor ontstaan, lijken sterk op kleine brandwonden. Net als bij andere vormen van peeling geneest de wond met een roze huid in een week of twee en verdwijnt de roze kleur geleidelijk in de loop van drie maanden. Typerend voor de C02 laser resurfacing is dat door deze techniek niet alleen weefsel wordt verwijderd, maar ook een thermisch effect op het collageen ontstaat, waarbij een verkorting van het weefsel plaatsvindt (krimping).

  Tot voor kort werd voornamelijk gebruikgemaakt van niet-gepulste C02 lasers met een continue lichtstraal. De niet-gepulste C02 lasers hebben als nadeel dat de opwarmtijd langer is dan de thermische relaxatietijd (afkoeltijd), waardoor meer warmte in de omgeving wordt afgegeven en er een grotere kans op littekenvorming bestaat. Tegenwoordig worden vooral gepulste C02 lasers (met een lichtstraal die niet continu is) gebruikt, omdat die minder thermische schade veroorzaken.

  De Erb Yag lasers (Yag: Ytrium aluminium garment) die eveneens vaak voor Taser-resurfacing’ worden gebruikt, geven minder thermische schade en verdampen net als de C02 laser de opperhuid, maar veroorzaken minder krimping van het collageen (ze hebben dus minder effect op rimpels).

  De ontwikkeling gaat door. Voor een nog nauwkeuriger verwijdering van de oppervlakkige huid wordt sinds kort een gefocusseerde laser toegepast waarbij twee technieken worden gebruikt:

  • de ultra pulslaser, zoals de hierboven genoemde Erb Yag laser, maakt gebruik van een superkorte belichtingstijd in een veld met vele kleine, direct naast elkaar geplaatste puntjes, waarbij gedurende zeer korte tijd extreem hoge hitte vrijkomt;

  • de gescande laser stuurt een straal via een van tevoren vastgelegd patroon over een bepaald oppervlak, zodat op de plaats waar de huid de straal raakt dezelfde hitte vrijkomt als bij de ultra puls. Door de diffusie van warmte krimpt het collageen, waardoor de rimpelvorming wordt tegengegaan.

  Verschillende Lasers

  Naast de C02 lasers en de Erb-Yag-lasers zijn er nog enkele andere lasers. Zoals u aan het begin van deze paragraaf over lasertherapie heeft kunnen lezen, heeft elke laser zijn eigen specifieke aangrijpingspunt. C02 lasers worden geabsorbeerd door water en worden voor de bovenste huid-laag gebruikt. Pulsed dyelasers (kleurstoflasers) en de oudere argonlasers zenden golflengten uit die geabsorbeerd worden door hemoglobine. De puls geeft een schokgolf, met als resultaat een scheuring van de bloedvatwand; er ontstaat een oppervlakkige paarse bloeduitstorting die een a twee weken zichtbaar blijft, maar geen littekens nalaat.

  Hiermee kunnen verwijde of ‘gesprongen’ adertjes, couperose, wijnvlekken en dergelijke worden behandeld. De nieuwe kleurstof lasers werken inmiddels zo selectief en geven zo weinig littekenvorming dat ze ook bij kleine kinderen kunnen worden gebruikt. Q-switched ruby(robijn)lasers en Q-switched neodynium-Yag-lasers richten zich op melanine en andere pigmenten (tatoeages). Ze worden vooral gebruikt bij pigmentverkleuringen.

  Co2 lasers in de media

  In de literatuur hebben we nog speciaal gezocht naar onderzoeken waarin men de resultaten van een C02 Laserbehandeling op lange termijn heeft beoordeeld. In 1998 zijn de resultaten van een onderzoek gepubliceerd in het tijdschrift Clinical Plastic Surgery. Het betrof een onderzoek bij 2123 patiënten. De cosmetische effecten bleken over het algemeen lang aan te houden, in ieder geval vijfjaar.

  Ook vonden we enkele klinische gerandomiseerde vergelijkende onderzoeken met betrekking tot C02 lasers. In de meeste werden twee verschillende lasers met elkaar vergeleken, bijvoorbeeld een niet gepulste C02 laser met een Neodynium Yag laser, of een Feather Touch (gescande) C02 laser met een ultra pulselaser, waarbij het klinische effect slechts een van de aspecten was waarnaar werd gekeken. Het ging over het algemeen om kleine onderzoeken waarin slechts kleine verschillen werden aangetoond.

  door Roos

  Meer Lezen
• 
  9 december 2020

  Peeling

  Chemische peeling

  Chemische peeling is een in het begin van de 20e eeuw geïntroduceerde techniek om cosmetische verbetering of verjonging van de huid te verkrijgen. Chemische peeling is een techniek waarbij de huid door chemicaliën -met name allerlei zuren – oppervlakkig wordt verwond en na genezing een verjongd aspect krijgt. Afhankelijk van het gebruikte middel zullen veranderingen optreden in de opperhuid (oppervlakkige peeling), het bovenste gedeelte van de lederhuid (middeldiepe peeling) of in het gedeelte daaronder (diepe peeling).

  Evenals bij dermabrasie worden bij chemische peeling de oppervlakkige lagen van de verouderde huid verwijderd, waardoor de vorming van collageen wordt gereactiveerd. Chemische peeling moet het net als dermabrasie in veel situaties afleggen tegen fotothermische peeling, ofwel laser-resurfacing. Toch heeft chemische peeling soms voordelen boven fotothermische peeling. Zo kan de behandeling poliklinisch worden uitgevoerd en is er geen – behalve bij fenolpeeling, aparte verdoving nodig (wel pijnstilling). Bovendien is chemische peeling minder duur dan fotothermische peeling.

  Diepe en middeldiepe peeling

  Bij een diepe peeling wordt de huid tot in de dermis beschadigd. Het meest gebruikte middel is fenol. Diepe peeling kan imposante resultaten hebben op het gebied van huidverjonging, maar u moet er veel voor overhebben. Valt u in ondeskundige handen, dan kan er ook veel schade ontstaan.

  De middeldiepe peelings beschadigen de huid tot in de bovenste laag van de dermis. Hiervoor wordt gewoonlijk 50% trichloorazijnzuur gebruikt, of een combinatie van twee oppervlakkige peelings. Een (middel) diepe peeling wordt meestal toegepast ter verbetering van ernstig door zonlicht beschadigde huid, met rimpels en andere zonbeschadigingen (zoals actinische keratose en solaire elastose). Ook uitgeponste acnelittekens kunnen door een dergelijke peeling verbeteren.

  

  De meest voorkomende complicatie is hypopigmentatie (ontkleuring), gevolgd door hyperpigmentatie onder invloed van zonlicht. Daarom moet u na de ingreep lange tijd volledig uit de zon blijven. Een diepe peeling is niet ongevaarlijk en moet dan ook altijd in het ziekenhuis worden uitgevoerd. De volledige genezing duurt ruim een half jaar.

  Oppervlakkige peeling

  Voor een oppervlakkige peeling worden onder andere gebruikt alfahydroxyzuren (fruitzuren, zoals glycolzuur en melkzuur), of combinaties hiervan met salicylzuur, azelaïnezuur, resorcinol of vitamine-A-zuur. Deze vorm van oppervlakkige peeling wordt vooral toegepast door vrouwen die hun huid regelmatig willen ‘verjongen’ door het minder zichtbaar maken van geringe zonbeschadigingen, fijne rimpels of vlekkige pigmentatie. Ook acnelittekens en wijde poriën kunnen hiermee worden verbeterd. Het effect is tijdelijk, maar deze peelings kunnen regelmatig worden herhaald.

  De concentratie van de gebruikte zuren is belangrijk voor het resultaat. Een door ons verrichte literatuuronderzoek leverde onder meer twee onderzoeken op met alfahydroxyzuren. Beide werden in 1998 in Amerikaanse tijdschriften gepubliceerd (Dermatologie Surgery en Cutis). In het eerste onderzoek werd bij 18 patiënten 70% glycolzuur-crème (een zeer hoge dosering!) vergeleken met 5-fluorouracil-crème bij de behandeling van actinische keratose. Glycolzuur schoot hierin te kort ten opzichte van 5-fluorouracil, maar had wel een duidelijk verjongend effect op de huid van de betreffende personen. In een ander gerandomiseerd, placebogecontroleerd onderzoek (in 1999 gepubliceerd in Dermatology) werden drie verschillende irriterende zuren met elkaar vergeleken wat betreft hun ‘helend’ effect op een verouderde huid (dit soort onderzoek levert min of meer de hoogste graad van bewijs voor het effect van een bepaalde behandeling). Dit resultaat werd overigens niet klinisch bepaald, maar werd gemeten aan de hand van microscopisch onderzoek van de behandelde huid. Eén van de drie zuren was glycolzuur, in een concentratie van 10%. In deze concentratie had glycolzuur (in tegenstelling tot de twee andere zuren, te weten benzoë-zuur en vitamine-A-zuur) geen enkel positief effect op de huid.

  Een populaire vorm van oppervlakkige peeling is die met vitamine-A-zuur. Vitamine-A-zuur wordt door dermatologen al sinds de jaren zestig van de vorige eeuw gebruikt bij de behandeling van acne. Het was al eerder opgevallen dat bij langdurig gebruik van een lage concentratie vitamine-A-zuur een geringe cosmetische verbetering optrad en dat dit mogelijk ook veroudering van de huid tegenging.

  Het eerste wetenschappelijk onderzoek waarin het effect van vitamine-A-zuur op een extrinsiek verouderde huid werd vergeleken met het effect van een indifferente crème (een crème zonder werkzame stof) dateert van 1990 (JAMA). Dat onderzoek werd verricht door enkele Amerikaanse dermatologen. De resultaten waren vrij opzienbarend, maar aan het onderzoek werd door slechts zes personen deelgenomen.

  In datzelfde jaar volgden uitgebreidere verslagen van dezelfde onderzoeksgroep (Journal of the American Academy of Dermatology). Nu ging het om een placebogecontroleerd onderzoek met dubbelblinde beoordeling bij 30 personen met een door zonlicht verouderde huid. Het bleek dat een behandeling van 16 weken met een lokaal aangebrachte crème met vitamine-A-zuur resulteerde in een toegenomen dikte van de opperhuid, een toename van het aantal celdelingen, een compactere hoornlaag en een afname van het aantal melanocyten. Onder een gewone microscoop waren geen veranderingen in de lederhuid te zien, wel onder een elektronenmicroscoop. De verbetering van de met vitamine-A-zuur behandelde personen was ook voor het oog zichtbaar. De beoordeling vond plaats door de onderzoekers en door de mensen bij wie het onderzoek plaatsvond, zonder dat ze wisten wie wat (vitamine-A-zuur of placebo) had gekregen. Het bleek dat de resultaten bij de met vitamine-A-zuur behandelde personen beter waren dan bij de controlegroep: kleine rimpeltjes en donkere vlekken vervaagden. Bovendien trad een lichtrode verkleuring van de huid op die door de meeste gebruikers als prettig werd ervaren. Na het staken van de behandeling verdween het effect.

  Dat vitamine-A-zuur ook effect had op de bruine verkleuringen werd aanvankelijk niet verwacht. Vandaar dat hiernaar nog een apart onderzoek werd uitgevoerd bij 58 personen met pigmentvlekken in het gezicht of op de aan zonlicht blootgestelde huid (handruggen en onderarmen). Opnieuw ging het om een gerandomiseerd placebogecontroleerd onderzoek met dubbelblinde beoordeling. 28 personen kregen een crème met vitamine-A-zuur en 30 personen kregen een indifferente crème die gedurende tien maanden voor het slapen gaan op de donkere plekken werd gesmeerd. Het verschil in effect was al na één maand zichtbaar en na tien maanden was het resultaat in de vitamine-A-zuurgroep uitgesproken beter dan in de controlegroep. Vitamine-A-zuur heeft dus een gunstig effect op zowel de rimpels als de verkleuringen die veelvuldig ontstaan in extrinsiek verouderde huid. Hoewel bij uitwendig gebruik van vitamine-A-zuur tijdens de zwangerschap nooit schadelijke effecten op de ongeboren vrucht zijn waargenomen, is bij farmacologisch onderzoek gebleken dat het middel niet geheel veilig is. Daarom is vitamine-A-zuur alleen op recept verkrijgbaar. Bovendien kan vitamine-A-zuur-crème de huid behoorlijk irriteren. Vandaar dat aan cosmetische producten vaak vitamine A (retinol) of een voorstadium daarvan (pro-retinol) wordt toegevoegd. Die stoffen zijn echter lang niet zo effectief als vitamine-A-zuur.

  door Roos

  Meer Lezen
• 
  9 december 2020

  Dermabrasie

  Dermabrasie is een techniek die reeds in het begin van de 20e eeuw werd toegepast. Hierbij wordt de huid met een soort schuurpapier of met een draaiende borstel met staaldraad of een frees met diamantkorrels gelijkmatig tot op het beoogde niveau afgeschaafd. De uitgeoefende druk bepaalt de diepte die men wil bereiken. Om de huid de nodige rigiditeit te geven, wordt deze bevroren. Na genezing krijgt de huid een verjongd aspect.

  Dermabrasie is minder makkelijk uit te voeren dan andere ‘resurfacing’-technieken zoals chemische en fotothermische peeling. Niet alle delen van het gezicht lenen zich voor dermabrasie. De techniek kan alleen worden uitgevoerd op huiddelen waar ‘hard’ weefsel (bot) onder ligt. Dus wel op het voorhoofd en de wangen, maar niet op de bovenlip en rond de ogen.

  Dermabrasie complicatie

  De meest voorkomende complicatie is hypopigmentatie (ontkleuring), waardoor de grens tussen de behandelde en de normale huid soms zeer opvallend is. Hyperpigmentatie (verkleuringen) komt veel minder vaak voor en is dikwijls tijdelijk. Dermabrasie wordt ook bemoeilijkt door het sterk bloeden van de opengeschuurde huid. Het eindresultaat is afhankelijk van de diepte waarop de huid wordt afgeschuurd. De genezing moet plaatsvinden vanuit de resterende haarzakjes. Wordt er te diep geschuurd, dan zullen ook de haarzakjes worden meegenomen en ontstaan littekens en pigmentverschuivingen.

  Dermabrasie is een ambachtelijke techniek en vereist dan ook een uitgebreide ervaring. De patiënt moet vooraf over de risico’s worden geïnformeerd en ze afwegen tegen de gedeeltelijke verbetering die via dermabrasie wordt bereikt.

  Sinds de introductie van de computergestuurde C02-lasers wordt dermabrasie bijna niet meer gebruikt als methode om verjonging van de huid te bewerkstelligen. Een uitzondering is de behandeling van oppervlakkige, goed afgelijnde en niet te diepe littekens, bijvoorbeeld na acne, waterpokken of verwondingen.

  door Roos

  Meer Lezen
• 
  9 december 2020

  Wat te doen tegen huidveroudering

  Een jonge huid op oude leeftijd is maar weinigen gegund. Veel jonge mensen hechten waarde aan hun uiterlijk en doen daarom graag een mooi bruin kleurtje op onder de zon (of plaatsvervangende bruiningsapparatuur). Dat betekent dat ze op oudere leeftijd meer rimpels krijgen. Ook de vergrijzing van de bevolking zorgt voor een toenemend aantal mensen met rimpels.

  Van die groep laat een groeiend aantal hun rimpels en oneffenheden ‘corrigeren’. Sinds de Amerikaanse filmsterren openlijk uitkomen voor hun facelifts, borstimplantaten, liposucties, voller gemaakte lippen en andere meer of minder ingrijpende reparaties, is er een rage ontstaan die al op relatief vroege leeftijd begint. Duizenden mannen en vrouwen belanden op de operatietafel om het gevecht tegen schoonheidsfouten en aftakeling te laten beslechten door de cosmetisch chirurg of dermatochirurg. In Nederland is dit nog geen gemeengoed geworden, maar het is ook bij ons niet meer taboe het gezicht of lijf te laten verjongen of verfraaien. Er is een groeiende hang naar een ‘maakbaar lichaam’, zie het toenemende aantal klinieken voor esthetische chirurgie. Met de dermaroller is het het mogelijk op op zeer goedkope wijze een perfect resultaat te halen op het gebied van huidveroudering.

  Deze cultuurverandering heeft de markt voor fabrikanten van cosmetica een extra impuls gegeven. Cosmetica voorzien in een stijgende behoefte aan veelbelovende verjongingsmiddelen en wakkeren die ook aan. De huidige cosmetica beogen het ‘optimaliseren van de natuurlijke rijkdommen’ en het verbeteren van de huid door vermeende voedingsstoffen, zoals vitaminen en zelfs zuurstof. Over deze cosmetische middelen leest u meer in ons blog.

  In dit artikel gaan we vooral in op de behandelmethoden en -technieken die door huidartsen (dermatologen) en plastisch chirurgen worden gebruikt in de strijd tegen de ouder wordende huid. Tot slot geven we u enkele tips hoe u zelf uw huid in goede conditie kunt houden.

  Huidveroudering en gevolgen

  Eerst zetten we de gevolgen van huidveroudering op een rijtje, met daarbij de mogelijke behandelmethoden.

  Droogheid
  Een droge huid is het gevolg van een te geringe activiteit van de talgklieren door omgevingsinvloeden of door het verouderingsproces. De meeste hydraterende huidcrèmes hebben effect doordat ze in de hoornlaag van de opperhuid vocht vasthouden. Hierdoor zwelt deze laag enigszins op, waardoor de huid gladder wordt en rimpels verdwijnen. Naarmate in de loop van de dag het vocht in de opperhuid verdampt, neemt het effect van dit type huidcrèmes af. Dankzij de dermaroller wordt deze vele malen beter opgenomen waardoor de duur en de effectiviteit van deze serum enorm toeneemt. Een droge huid kan het best worden behandeld door vet aan de huid toe te voegen. Wat dit vet in wezen doet, is een filmlaag over de huid leggen, waardoor het vocht in de huid niet verdampt.

  Kleurveranderingen
  Kleurveranderingen treden vooral op in de door zonlicht beschadigde huid. Kleurveranderingen kunnen pigment verschuivingen betreffen, meestal door de ontwikkeling van bruine vlekken. Voor de behandeling hiervan komen onder meer in aanmerking hydrochinon, tretinoïne (vitamine-A-zuur), alfa-hydroxyzuren zoals glycolzuur, en lasertherapie.

  Vormveranderingen
  Vormveranderingen uiten zich voornamelijk door de aanwezigheid van rimpels, plooien en lijnen. Deze lijnen zijn een gevolg van een verminderde productie van collageen en functioneel elastine, en van een afname van onderhuids vetweefsel. Het aanmaken van extra collageen wordt effectief verbeterd door een dermaroller van 1.0mm of langer. Ook extrinsieke factoren, zoals spieractiviteit, zwaartekracht en roken, dragen bij aan de ontwikkeling van huidlijnen.

  De meest gebruikte methoden en technieken om rimpelvorming tegen te gaan zijn dermabrasie (mechanisch afschuren), chemische peeling (‘afschilfering’, het door middel van irriterende stoffen verwijderen van het oppervlakkige deel van de huid), fotothermische peeling (idem, maar dan door middel van lasertherapie), dermarolling, collageeninjecties en dermatochirurgische correcties.

  door Roos

  Meer Lezen
• 
  9 december 2020

  Reinigen zonder uit te drogen

  Het ochtendtoilet
  Het ochtendtoilet, de eerste verzorgende handeling van de dag, is per definitie het moment om aandacht te besteden aan onze huid. Hebt u de vorige avond uw gezicht gereinigd? Doe dat nu dan weer! Reinigingsproducten verwijderen niet alleen make-up, maar ook stof en talg. Het is aan u de formule te kiezen die het best bij u past.

  Crèmes
  De nieuwe reinigingscrèmes zijn uitermate geschikt voor huidtypen die naar droog neigen en zachtheid ontberen; ze hebben er een verkoelend effect op. Dankzij hun voedende en hydraterende bestanddelen, laten ze een beschermend laagje achter op de huid. Een tonic vervolmaakt dit ritueel.

  Schuimende reinigingsmiddelen
  Als u houdt van het verfrissende gevoel van water op uw gezicht, kies dan voor schuimende reinigingsproducten. Dergelijke formules zonder zeep worden met veel water nagespoeld. Ze bevatten zeer milde tensiden die de zuurgraad van de huid niet aantasten en ontharders die kalk vangen, wat voorkomt dat de huid trekkerig aanvoelt. Schuimende reinigingsmiddelen zijn zeer geschikt voor de gecombineerde of gemengde huid; ook voor de droge huid.

  Reinigingsmelk
  Voor de gevoelige huid is het van cruciaal belang een behaaglijk gevoel gepaard te laten gaan met gemak. Kies voor een reinigingsmelk die niet afgespoeld hoeft te worden. De melk neemt de onzuiverheden op en laat tegelijkertijd een aangenaam, vochtregulerend laagje achter.

  SAMENVATTEND
  * De droge huid reinigt u met een reinigingsmelk.
  * De gevoelige huid heeft baat bij reinigingscrèmes die op milde wijze onzuiverheden verwijderen.
  * Voor de gecombineerde huid zijn schuimende reinigingsmiddelen die met water worden nagespoeld heel geschikt; de huid wordt er perfect schoon van.

  door Roos

  Meer Lezen
• 
  9 december 2020

  Wrat

  Een wrat is een vast aanvoelend uitgroeisel van de huid, een goedaardige woekering van de opperhuid, met verdikking van de hoornlaag. De officiële benaming is verruca (meervoud verrucae). Een wrat ontstaat door een virusinfectie van de huid. De infectie doet zich gewoonlijk voor op de kinderleeftijd. Wratten zijn dus besmettelijk en kunnen zich van mens tot mens op verschillende lichaamsdelen verspreiden. Wratten worden veroorzaakt door verschillende varianten van het papillomavirus. Dit virus kan voorkomen in zwembaden, doucheruimten en sportzalen.

  De periode tussen een besmetting en het ontstaan van een wrat kan drie tot zes maanden of zelfs langer zijn. Ze verdwijnen meestal vanzelf binnen twee jaar. Wanneer u geen last van de wrat heeft, hoeft u er niets aan te doen. Is de wrat eenmaal verdwenen, dan heeft u meestal voldoende afweerstoffen gemaakt en krijgt u dit type wrat niet opnieuw.

  Genitale wratten vormen een aparte variant; bij vrouwen kunnen ze het risico op baarmoederhalskanker vergroten. Daarnaast zijn er nog zogenoemde waterwratjes, die veroorzaakt worden door een ander virus, en ouderdomswratten, waarvan de oorzaak niet goed duidelijk is. Waterwratjes zijn zeer besmettelijk; ze komen vooral voor bij kinderen. De infectie kan worden overgedragen door direct contact, maar ook via allerlei voorwerpen, zoals een gezamenlijk gebruikte handdoek.

  Wat zijn de verschijnselen?

  Wratten worden gewoonlijk onderverdeeld aan de hand van de lichaamsdelen waarop ze voorkomen en het type virus dat de oorzaak is. De gewone wrat (verruca vulgaris) ziet eruit als een huid kleurige tot geelbruine bobbel met een wat ruw, korrelig oppervlak. Ze komen vooral voor op handen, voeten, knieën en gezicht. Voetwratten worden door hetzelfde type virus veroorzaakt. Ze komen voor op de voetzolen. Doordat ze worden platgedrukt door het lichaamsgewicht, groeien ze in de diepte en bemoeilijken ze het lopen. Een voetwrat is soms moeilijk te onderscheiden van een likdoorn. Door er met een dun scherp mesje laagje voor laagje af te snijden, ontstaan bij een wrat puntvormige bloedinkjes; bij een likdoorn gebeurt dat niet.

  Platte wratten (verruca plana) zijn vlak (niet meer dan een zeer dun klein schijfje op de huid) en komen voor op polsen, armen, benen en gezicht, meestal in groepjes en vooral bij jonge mensen. Genitale wratten zitten op de geslachtsdelen. Waterwratjes zijn pukkels met een parelmoerachtige glans en een kleine indeuking bovenop. Meestal komen er veel tegelijk verspreid over het lichaam voor.

  Hoe ziet de behandeling eruit?

  De meeste wratten verdwijnen, zoals gezegd, vanzelf. Behandeling is dan ook niet nodig (met uitzondering van genitale wratten), tenzij ze pijn veroorzaken. Wilt u er eerder vanaf zijn, dan kan de wrat worden bestreden door hem dagelijkse aan te stippen met een schilmiddel. Zo’n middel bevat salicylzuur dat de bovenlaag van de huid week maakt, waarna hij kan worden verwijderd met een scherp mesje of een vijl. U moet de salicylzuur-oplossing of zalf alleen aanbrengen op de wrat zelf. Het best kunt u het middel, afgedekt met een pleister, een nacht laten zitten om het er de volgende dag weer af te wassen. Na één of enkele dagen kunt u proberen het bovenste laagje van de wrat eraf te krabben.

  Soms moet u het middel langdurig gebruiken. De omliggende huid kunt u tegen het salicylzuur beschermen met bijvoorbeeld een laagje vaseline. Kinderen kunnen overgevoelig zijn voor salicylzuur. Gebruik het bij hen dus nooit op een groot huidoppervlak. Hardnekkige wratten kunnen worden bevroren door ze aan te stippen met vloeibare stikstof. Er ontstaat dan een blaar onder de wrat, waardoor hij er na enige tijd vanzelf afvalt.

  Bevriezing kan behoorlijk pijnlijk zijn. Het voordeel is dat het sneller werkt. Als ook dit niet helpt, kan de wrat onder lokale verdoving worden weggebrand of met een scherpe lepel worden weggekrabd. Genitale wratten kunnen worden aangestipt met het medicijn podofylline. Omdat het virus onbepaalde tijd in het lichaam aanwezig blijft, kunnen alle wratten terugkomen.

  Wat kunt u zelf doen?

  Er zijn pleisters in de handel met salicylzuur, de zogenoemde likdoornpleisters. Deze middelen worden niet door uw verzekering vergoed.

  door Roos

  Meer Lezen
• 
  9 december 2020

  Vitiligo

  Vitiligo is een veelvoorkomende, langzaam voortschrijdende aandoening (2% van de Europese bevolking heeft er last van), waarbij de huid op bepaalde plaatsen zijn pigment verliest. Vitiligo kan op elke leeftijd voorkomen en valt meer op bij mensen met een donkere huid dan bij mensen met een bleke huid. Men vermoedt dat de oorzaak een stoornis is waarbij de pigmentcellen in de huid vernietigd worden doordat het afweersysteem van het lichaam slecht werkt. De aandoening begint meestal voor het 20e levensjaar.

  Wat zijn de verschijnselen?

  Vitiligo plekken hebben een onregelmatige vorm. Ze hebben de neiging langzaam groter te worden. Ze komen vooral voor rond de lichaamsopeningen en in plooien, onder andere bij elleboog en liezen. Verder ziet u ze veel op het gezicht, op de handen en de voeten en op plaatsen waar de huid ooit beschadigd is. Vaak is ook de vorming van pigmentcellen in de haarwortel gestoord, zodat het haar in vitiligo plekken grijs wordt.

  Hoe ziet de behandeling eruit?

  Met behulp van ultraviolette straling (UVA), gecombineerd met een stof (psoraleen) die de huid hiervoor gevoeliger maakt, wordt de groei van pigmentcellen gestimuleerd. Die behandeling heet PUVA. Er zijn ook andere methoden om de groei van pigmentcellen te stimuleren. Al deze behandelingen zijn lang niet altijd even succesvol en kunnen zelfs tot resultaten leiden die cosmetisch gezien minder fraai zijn dan de uitgangssituatie. Een alternatief voor mensen met zeer veel lichte plekken is om de overige huid met een hydrochinon bevattende crème (een stof die wordt gebruikt om donkere plekken te bleken) lichter van kleur te maken, in de hoop dat het totaaleffect egaler is.

  Wat kunt u zelf doen?

  Soms herstellen vitiligo plekken als ze aan zonlicht worden blootgesteld. De plekken die op de handen en in het gezicht voorkomen, kunt u camoufleren met een speciale crème.

  door Roos

  Meer Lezen
• 
  9 december 2020

  Spataderen

  Spataderen zijn blauwe, verdikte of voelbare, wat kronkelig verlopende aderen aan de benen. In de aderen van de benen zitten veel kleppen die moeten verhinderen dat het bloed terugstroomt. Als die kleppen het begeven, hoopt het bloed zich op en zetten de aderen uit.Een van de factoren die bijdraagt aan het ontstaan van spataderen is een aangeboren (erfelijke) zwakte van het steunweefsel. Andere factoren zijn zwangerschap (door druk van de groeiende baarmoeder op de beenvaten), overgewicht en een zittend of staand beroep. Ook een trombosebeen, waarbij de aderen binnenin het been verstopt raken, kan de oorzaak zijn. In dat gevai kunnen spataderen gepaard gaan met een open been.

  Wat zijn de verschijnselen?

  In veel gevallen zullen spataderen helemaal geen klachten veroorzaken. Wel zullen veel mensen ze als storend of lelijk ervaren. Als de spataderen klachten geven, is dat meestal in de vorm van een moe, loom en zwaar gevoel in de benen, soms ook in de vorm van trillingen in de benen, ü kunt uw benen in bed dan niet goed stil houden (‘restless legs’) of u heeft het gevoel dat er iets over uw benen kruipt. Soms gaat de afvoerstoornis gepaard met vochtophoping in de benen, vooral rond de enkels. Door dit oedeem geneest een wondje aan het been slecht en dit kan leiden tot een ‘open been’.

  Hoe ziet de behandeling eruit?

  Spataderen moeten behandeld worden als de bloedsomloop in het been zodanig verstoord is dat hierdoor ook andere aandoeningen kunnen ontstaan of inmiddels ontstaan zijn, zoals een ‘open been’. Daarvoor is aanvullend onderzoek nodig, zoals ultragelui donder zoek (Doppler-onderzoek) en lichtreflexiereografie. Beide onderzoeken zijn geheel pijnloos en kunnen poliklinisch worden uitgevoerd. Bij Doppler-onderzoek wordt met behulp van ultra-geluidsgolven de doorstroming van het bloed in de aderen van het been gemeten.

  De meest toegepaste behandeling is die waarbij een irriterende chemische stof in de ader wordt gespoten, die de bloedvatwand doet verkleven. Deze weinig pijnlijke ingreep heet sclerocompressietherapie. De spatader verandert daardoor in een dun strengetje.

  Spataderen kunnen ook operatief worden behandeld; de spataderen worden dan weggehaald of dichtgebonden. Vaak wordt een combinatie van deze behandelingen toegepast. Tijdens de operatie wordt dan eerst de grootste druk van de spatader weggenomen, waardoor het inspuiten veel gemakkelijker wordt en de resultaten op de lange duur veel beter zijn. Deze ingrepen zijn doorgaans bij iemand met een vroeger doorgemaakte trombose weinig zinvol en leveren hoogstens een verbetering van korte duur op. In zo’n geval moet u een aangemeten elastische kous dragen die dezelfde werking heeft als een drukverband, en dus pas effect heeft als de kuitspieren werken.

  Wat kunt u zelf doen?

  Bij een aangeboren zwakte van het steunweefsel helpt regelmatige lichaamsbeweging niet om spataderen te voorkomen, maar de bloedsomloop wordt er wel door bevorderd en daardoor verminderen de klachten. Het is verstandig een à twee uur per dag te wandelen. Lang staan en stilzitten, maar ook springen (aerobics, balsporten) en zwaar tillen moet u vermijden. De bloedcirculatie wordt ook bevorderd door het dragen van elastische steunpanty’s.

  door Roos

  Meer Lezen