Dermabrasie is een techniek die reeds in het begin van de 20e eeuw werd toegepast. Hierbij wordt de huid met een soort schuurpapier of met een draaiende borstel met staaldraad of een frees met diamantkorrels gelijkmatig tot op het beoogde niveau afgeschaafd. De uitgeoefende druk bepaalt de diepte die men wil bereiken. Om de huid de nodige rigiditeit te geven, wordt deze bevroren. Na genezing krijgt de huid een verjongd aspect.

Dermabrasie is minder makkelijk uit te voeren dan andere ‘resurfacing’-technieken zoals chemische en fotothermische peeling. Niet alle delen van het gezicht lenen zich voor dermabrasie. De techniek kan alleen worden uitgevoerd op huiddelen waar ‘hard’ weefsel (bot) onder ligt. Dus wel op het voorhoofd en de wangen, maar niet op de bovenlip en rond de ogen.

Dermabrasie complicatie

De meest voorkomende complicatie is hypopigmentatie (ontkleuring), waardoor de grens tussen de behandelde en de normale huid soms zeer opvallend is. Hyperpigmentatie (verkleuringen) komt veel minder vaak voor en is dikwijls tijdelijk. Dermabrasie wordt ook bemoeilijkt door het sterk bloeden van de opengeschuurde huid. Het eindresultaat is afhankelijk van de diepte waarop de huid wordt afgeschuurd. De genezing moet plaatsvinden vanuit de resterende haarzakjes. Wordt er te diep geschuurd, dan zullen ook de haarzakjes worden meegenomen en ontstaan littekens en pigmentverschuivingen.

Dermabrasie is een ambachtelijke techniek en vereist dan ook een uitgebreide ervaring. De patiënt moet vooraf over de risico’s worden geïnformeerd en ze afwegen tegen de gedeeltelijke verbetering die via dermabrasie wordt bereikt.

Sinds de introductie van de computergestuurde C02-lasers wordt dermabrasie bijna niet meer gebruikt als methode om verjonging van de huid te bewerkstelligen. Een uitzondering is de behandeling van oppervlakkige, goed afgelijnde en niet te diepe littekens, bijvoorbeeld na acne, waterpokken of verwondingen.